Με τίτλο “Βακουφάρης: Η εταιρεία από την Ευκαρπία που ξέρει… καλά τον κτηνοτρόφο” η ηλεκτρονική εφημερίδα Voria.gr φιλοξένησε ένα άρθρο αφιέρωμα στην επιχείρηση μας
Ακολουθεί αυτούσιο το άρθρο.
Με κτηνοτροφικό παρελθόν η οικογένεια Βακουφάρη ασχολείται με παραδοσιακές κουδούνες, χειροποίητα δερμάτινα λουριά για κτηνοτροφική χρήση και μαχαίρια
Το πάππου προς πάππου κτηνοτροφικό παρελθόν και η γνώση για τις ανάγκες των κτηνοτρόφων, που πέρασε από γενιά σε γενιά, έγιναν η βάση για τη δημιουργία της. Το δε μεράκι της να ασχοληθεί με είδη όπως τα κουδούνια, τα κυπριά και τα τσοκάνια, αλλά και τα δερμάτινα λουριά που τα υποστηρίζουν, ήταν η αφορμή. Η οικογενειακή επιχείρηση Βακουφάρης, που ασχολείται με την επεξεργασία δερμάτινων ειδών και την εμπορία κουδουνιών και μαχαιριών, δημιουργήθηκε πριν από 15 χρόνια στην Ευκαρπία από τον Κοσμά Βακουφάρη και τον γιο του Γιώργο, που αποφάσισαν να αξιοποιήσουν την οικογενειακή ιστορία και την εμπειρία γύρω από τα εξαρτήματα αυτά.
Παραδοσιακές κουδούνες, χειροποίητα δερμάτινα λουριά για κτηνοτροφική χρήση, αλλά και για σαμάρια, δερμάτινες ζώνες, μαχαίρια, είδη ακονίσματος, τσιγκέλια και άλλα εργαλεία για τον κτηνοτρόφο βρίσκονται μεταξύ των προϊόντων της επιχείρησης, που το 2019 έλαβε αριστείο επιχειρηματικότητας από το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης στην κατηγορία δημιουργική επιχειρηματικότητα.
Μάλιστα, αν και τα κουδούνια φθίνουν ως προϊόν, η εταιρεία επιμένει να συνεργάζεται με παραδοσιακούς τεχνίτες ανά την Ελλάδα, περισσότερο από το μεράκι της για τη διατήρηση της τέχνης αυτής.
Η Κλεισούρα Καστοριάς και τα βακουφικά
Η οικογένεια Βακουφάρη έχει καταγωγή από ένα ορεινό χωριό, την Κλεισούρα Καστοριάς, που υπήρξε μεγάλο κέντρο εμπορίου και κτηνοτροφίας. Ανέκαθεν κτηνοτροφική έχει να διηγηθεί πολλές ιστορίες. Κατά την τουρκοκρατία ο προπάππους τού Κοσμά Βακουφάρη, κτηνοτρόφος στο επάγγελμα, διατηρούσε κοπάδια και αναγκαζόταν, όπως και υπόλοιποι να πληρώνει στον τοπικό αγά φόρους σε… είδος, χάνοντας κάθε φορά μέρος των ζώων του. Έτσι, απευθύνθηκε στο μοναστήρι της Κλεισούρας και προσφέρθηκε να αναλάβει τα γίδια του, τα βακουφικά, τα οποία και οδηγούσε μέχρι τη Νυμφόπετρα Λαγκαδά στα χειμαδιά, για να ξεχειμωνιάσουν. Στην απαίτηση του αγά ο δαιμόνιος κτηνοτρόφος, που είχε βάλει μαζί με τα γίδια του μοναστηριού και τα δικά του, έλεγε πως αυτά ήταν βακουφικά και γλίτωνε τον φόρο. Από εκεί μάλιστα πήρε και το όνομα Βακουφάρης, που συνοδεύει την οικογένεια μέχρι και σήμερα.
Επηρεασμένος από τον πατέρα του, τον παππού του, αλλά και τις ιστορίες για τον προπάππου του ο Κοσμάς Βακουφάρης αποφάσισε να ασχοληθεί με την κατασκευή ειδών σαγματοποιίας και στη συνέχεια πέρασε τη γνώση του και στον γιο του Γιώργο.
Ο Γιώργος Βακουφάρης μεγάλωσε έχοντας μεγάλη εξοικείωση με τα ζώα. Μάλιστα, θυμάται μικρός πως πήγαινε να αναζητήσει τον πατέρα του που βοσκούσε τα κοπάδια και τον έβρισκε από τον ήχο των κουδουνιών.
Τα παλιά χρόνια, όταν τα κοπάδια ήταν πολλά, τα κουδούνια ήταν ακόμα πιο χρήσιμα για τον κτηνοτρόφο, ώστε να μπορεί να ξεχωρίσει το κοπάδι του μόνο από τον ήχο, αλλά και να γνωρίζει από μακριά ποιο ζώο του βρισκόταν σε ποιο σημείο και αν αντιμετώπιζε κίνδυνο. Κάπως έτσι μάλιστα ο Κοσμάς Βακουφάρης και ο αδερφός του, όταν ήταν μικροί και βρίσκονταν στο βουνό με το κοπάδι τους, βρήκαν τα γίδια που είχαν χάσει.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Voria.gr και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
